De grootste misvatting - ik die mijn leven op orde heb

Een tijd geleden sprak een vrouw, die ik een vriendin noemde maar waarvan ik nu weet dat ze me eigenlijk niet goed genoeg kent om de titel 'vriendin' te dragen, me aan met de volgende woorden: "Jij hebt je leven toch zo goed op orde he. Jij doet alleen wat je leuk vindt. Voel je je niet goed in je job? Je stopt er onmiddellijk mee en een week later heb je alweer iets nieuws gevonden. Je hebt een relatie, maar toch behoud je nogsteeds je onafhankelijkheid en doe je dingen op je eentje. Ik ben jaloers op jou!"

Het enige wat ik na die samenvoeging van zinnen kon denken, was "jij kent mij ECHT niet."

Ik heb een heel zware kinder- en tienertijd gehad, waarin ik heel erg een veilige hechting en bevestiging miste, wat onbewust een heel grote invloed heeft op de manier waarmee ik nu in het leven sta.

Ik begreep niet hoe het kwam dat ik geen hechte, langdurige band kon opbouwen met vrienden, vriendinnen en liefjes. Het ging altijd van het ene uiterste naar het andere. In het begin van de relaties met anderen personen, ging ik helemaal all in. Zij ging bijvoorbeeld voor altijd mijn beste vriendin blijven, non-stop met elkaar sms'en of bellen en overal waar ik naartoe wou gaan vroeg ik haar mee. Twee weken later, begreep ik niet wat ik ooit leuk vond aan haar, sloot ik me af en moest ik niets meer van de vriendschap weten.

Zo ging het altijd, elke keer opnieuw. Ik dacht dat ik gewoon een moeilijk mens was en bleef erin geloven dat ik 'de juiste mensen voor mij' nog wel zou tegenkomen.

Toen ik ouder werd, werd het alsmaar erger. Die periode van all in te gaan met mensen gebeurde zelfs niet meer. Ik sloot me af, had geen behoefte aan contacten met anderen want ik was iedereen toch meteen beu gezien. Door mijn ex-vriend liet ik me aanpraten dat ik borderliner was en dus gewoon kamp met persoonlijkheidsstoornissen, en -in zijn woorden- dus gewoon 'ziek in mijn hoofd' ben.

Totdat ik uiteindelijk bij een super professionele, lieve en betrouwbare psychologe terechtkwam en zij voor mij alle puzzelstukjes in elkaar legde. Alles viel op zijn plaats en eindelijk voelde ik mij begrepen. Dat was wat ik zelf al heel mijn leven voelde, maar nooit kon benoemen.

Wat er gebeurt in jouw kindertijd, en voornamelijk in de eerste 7 levensjaren, is beslissend voor hoe je de rest van je leven in grote lijnen zal zijn. Als kind was mijn band met mijn ouders niet zo nauw door de vele gebeurtenissen en conflicten die zij onderling hadden, en altijd zullen blijven hebben. Ik miste een veilige hechting, een sterke verbondenheid, een nauwe band, het gevoel om echt gezien en geaccepteerd te worden voor wie ik ben. Ik miste het gevoel van 'jij bent Indra en je mag verdomd fier zijn op hoe en wie Indra is.' Dat gevoel heb ik nooit echt ervaren, wat ik hun overigens niet kwalijk neem. Als mens is het moeilijk om je eigen issues en strijd onderling of binnenin weg te steken voor het bestwil van anderen. Je bent ook maar puur en er bestaat niet zo een knopje om je negatieve emoties even uit te schakelen en met volle 100 procent, vol positieve energie te kunnen focussen op iemand anders.

Het valt alleen niet te betwisten dat al die gebeurtenissen wel een grote invloed gehad hebben op mij, en diepe wonden hebben nagelaten die ik maar niet krijg te helen. 

Na enkele gesprekken, moest ik van mijn psychologe een oefening doen die we nu wekelijks herhalen en mij helpt om terug te gaan naar de kern van mijn bestaan. Ik haal een situatie aan die zich de voorbije week heeft voorgedaan en sluit mijn ogen. Ik moet tot in detail treden, en vertellen waar ik ben, met wie, wat er exact gezegd word, hoe ik reageer,... en het moeilijkste van alles: wat ik VOEL. Bij elke situatie, elke gebeurtenis die ik aanhaal, stuit ik steeds op het gevoel WOEDE. Geen boosheid, of irritatie maar echt extreme woede. Hoe klein het voorgedane conflict ook is.

Dan begint zij door te vragen, dieper op mijn gevoel in te gaan en als ik dan goed mijn best doe, kom ik bijna altijd tot onzekerheid of verdriet. Ik geef aan waar in mijn lichaam ik dat voel en moet bij deze emotie blijven stilstaan. 

Daarna moet ik denken aan kleine Indra. Ik moet -samen met dat gevoel- teruggaan naar een moment dat ik als kind hetzelfde gevoel had als wat ik nu bij de recente situatie ook had. Keer op keer denk ik dat dat niet gaat lukken. Hoe kan ik nu een gevoel van in het heden plaatsen bij iets van toen ik amper 6 of 7 jaar was? Verbazingwekkend komen er telkens opnieuw gebeurtenissen naar boven die ik al lang begraven had in mijn onderbewustzijn.

Als ik daar ben, terug in het verleden als kleine meisje, moet ik alles weer in detail beschrijven en daarna benoemen wat ik op dat moment nodig had, maar niet kreeg. Vaak gaat het over begrip of een schouder om op uit te huilen. 

Door deze oefening leer ik mijn oude trauma's en gebroken stukken erkenning geven (en dus niet negeren zoals ik meer dan 10 jaar lang wel heb gedaan) en help ik kleine Indra rust te vinden, die ik daarna kan meenemen naar de Indra die ik nu ben met al haar littekens.

Door deze oefeningen en de zinnen van mijn 'vriendin', krijg ik meer en meer inzicht over mezelf. Ik ben me er ook meer bewust van dat ik me naar de buitenwereld heel hard durf opstellen, omdat ik me nooit meer zo kwetsbaar en vatbaar wil voelen als dat ik was als kind. Want op die kwetsbaarheid kan ingespeeld worden, en dat wil ik niet meer.

Omgaan met andere mensen, blijft voor mij nog steeds moeilijk. Ook hier heb ik meer inzicht in gekregen. Als kind was er geen veilige hechting, er was geen stabiele basis. Dat is wat ik gewoon ben en waarin ik 18 jaar heb geleefd. Wanneer ik nu mensen ontmoet die mij duidelijk laten voelen dat ze er altijd zullen zijn, die loyaal zijn, die me laten voelen dat ik belangrijk ben, dat ik goed ben zoals ik ben, klap ik dicht. Het enige wat er dan in mijn hoofd opkomt is "VLUCHTEN. Loop weg, zo snel je kan". Want ook al zou dit net een heel veilig gevoel moeten geven (en is het dat ook), voor mij is dit angstaanjagend. Ik ken dit niet. Ik raak in paniek en geloof niet in het gevoel dat de andere persoon mij geeft. Tot voor kort was ik er zelfs helemaal van overtuigd dat dit niet KON, dat het niet bestaat en nep is. 

Gelukkig kan ik hier nu veel beter mee omgaan, maar bij periodes is het nogsteeds zwaar en voel ik dat ik de drang heb om mijn loopschoenen weer aan te trekken, maar ik doe het niet. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat dit een normaal leven is, een normale hechting en band met mensen. Dat het wel bestaat, dat ik het mag ervaren EN misschien wel het belangrijkste van alles, dat ik het verdien. Ik voel me nog altijd het veiligst als ik helemaal alleen ben, in mijn cocon. Niemand die mij kan kwetsen of die ik toelaat en hier daarna misbruik van kan maken, maar ik begin ook meer en meer te genieten van het kwetsbare stuk in mezelf. Is liefde niet juist mooi omdat je je hart zo openstelt, en weet dat de persoon het pijn kan doen, maar je hem vertrouwt dat hij dat echt niet zal doen?

Ik ben dankbaar dat ik iemand in mijn leven heb, die goed voor me is en ook mijn angsten weet te omarmen en helpt te overwinnen. Ik ben dankbaar voor de gebeurtenissen in mijn kindertijd omdat ik hierdoor mezelf beter en beter leer kennen en Zelfliefde leer ontdekken. Het zou gemakkelijker geweest zijn, moest ik niet zoveel schrammen hebben opgelopen, maar dan zou er geen uitdaging in mijn leven zitten, toch?

Je moet je kwetsbaarheden inzetten als je kracht en je angsten weten te omarmen. Als je je pijn gaat zien als vijand, ben je levenslang aan het strijden tegen iets dat je nooit zal winnen.