Een jaar lang werd ik gecatfished.

Hoi allemaal,

In het verleden heb ik iets meegemaakt, waarvan ik nog steeds de antwoorden niet weet. En ze waarschijnlijk ook nooit zal weten. Toch stel ik mezelf na 9 jaar nog steeds zoveel vragen. Daarom deel ik mijn verhaal nu met jullie.

Wat niet zo heel veel mensen van mij weten, is dat ik toen ik 12 jaar oud was, als pas puberend meisje, een jaar lang gecatfished werd.

De wereld van social media was pas voor mij en mijn leeftijdsgenoten open gegaan. Mijn papa was wat dat betreft nogal streng en liet mij maar een bepaalde tijd per dag online zijn. Ik had vriendinnetjes wiens ouders daar totaal geen moeite mee hadden en die dus zoveel tijd als ze wilden achter hun laptop mochten doorbrengen. Kelly, het meisje dat toen mijn beste vriendinnetje was, was daar een van.

Kelly was toen zeer actief op de website van Habbo Hotel. Ik bracht meer mijn tijd door op ASL-page en MSN (hahaha zo grappig om te lezen nu). Kelly leerde op Habbo Hotel een jongen kennen, Adrian Van Den Broeck. Ze stuurde hem een foto door waar wij twee samen opstonden, en hij toonde interesse in mij. Ze gaf mijn e-mailadres door, hij sprak me aan, en het was geklonken. 

Zogezegd was hij 15 jaar, woonde in Genk, was sportief, groot, had zwart haar en lichtblauwe ogen. Hij stuurde enkele foto's door, en ik wist niet wat ik zag. De jongen op de foto's was enorm knap en leek heel lief.

Al mijn tijd dat ik online mocht zijn, was om te spenderen aan chatten met Adrian. Hij gaf me ook zijn gsm-nummer, maar in die tijd was het nog met betalende sms'jes. Ik telde elke maand uit hoeveel sms'jes per dag ik kon sturen om toe te komen met mijn herlaadkaart. Elk smsje besteedde ik aan Adrian, en aan niemand anders.

Na een maand werd ik stilaan achterdochtig. We gingen met het gezin naar de cinema in Genk. Mijn papa wist dat ik een vriendje had via het internet, en zag er geen kwaad in. Omdat Adrian in Genk woonde, stelde mijn papa voor dat hij mee kon naar de cinema. Adrian zei dat hij niet kon wegens omstandigheden. Terwijl hij me een halfuurtje daarvoor nog vertelde dat hij de hele dag thuis ging zitten. Maarja, hij mocht niet van zijn ouders zeker? Dat leek toen het perfecte excuus om mezelf te sussen. 

Wanneer we aan het chatten waren met elkaar, wou hij nooit zijn webcam aanzetten. Ofwel was hij toevallig net kapot gegaan. Bellen wou hij ook niet, want hij had 'bel-angst'. Zo had hij voor alles een excuus waaraan hij een mooie uitleg kon plakken. 

Na een tijd vertelde Kelly mij dat er een meisje in de groep van haar en Adrian op Habbo Hotel zat, Laurien. Zij zat zogezegd samen met hem op school en overtuigde Kelly voortdurend (subtiel) van zijn bestaan. Plots kreeg ik een berichtje van Kelly waarin ze zei dat ze niet zo leuk nieuws had. Ze had een gesprek van Adrian en Laurien meegelezen waaruit bleek dat ze verliefd waren op elkaar. Toen ik Adrian erover aansprak, gaf hij toe en vertelde hij mij dat hij toch met mij 'samen' wou zijn. Ik deed alsof er nooit iets was gebeurd, en Laurien verdween uit beeld.

Enkele weken daarna, sprak er een jongen mij aan op MSN, Sander. Ik kende hem niet, maar hij had een belangrijke vraag. Hij vroeg of ik Adrian al eens in het echt had gezien, want hij had een profiel gevonden op ASL-Page met dezelfde foto's als die van Adrian. Al heette hij daar Casper Maarten Van Rijn. 

Ik doorzocht het hele profiel en het waren inderdaad dezelfde foto's en foto's met dezelfde personen. Al bleek uit de berichtjes in zijn Gastenboek dat mensen hem wel degelijk persoonlijk kenden...als Casper. 

Ik sprak Adrian erover aan, maar hij ontkende weer in alle geuren en kleuren. Hij wist me te overtuigen, en weer liep ik er met open ogen in. Diep vanbinnen wist ik dat hij loog, maar ik had zo goede gesprekken met hem, dat ik het niet WOU geloven. 

Het was 17 januari, mijn verjaardag. Adrian had me al laten weten dat hij me een cadeautje wou opsturen, en ik had in alle vertrouwen ons adres doorgegeven. Precies op mijn verjaardag zat er post in de brievenbus voor mij. Een heel lange, zelfgeschreven liefdesbrief, een grote kaart die muziek maakte, en zilveren ketting met een hartjeshanger aan. 

Ik was door het dolle heen, en geloofde nu nog meer dat hij het goed met me voor had. Van die trucjes gebruikte hij voortdurend om mijn vertrouwen te winnen. Hij stuurde me wekelijks een handgeschreven brief, meer en meer foto's van hem/Casper. In die periode was het ook erg in om berichtjes te sturen naar MTV, en ook dat gebruikte hij. Ik moest de tv op MTV zetten, en dan gingen er onderaan het scherm boodschappen voor mij verdwijnen. En ja hoor, telkens ondertekend met 'Adrian'. 

Op een maandagochtend was ik me klaar aan het maken om naar school te vertrekken, en plots kreeg ik een sms'je van Adrian.

"Ik moet je straks iets vertellen over mij. Het heeft niets te maken met mijn uiterlijk, maar ik heb wel over andere dingen gelogen."

Ik was de hele dag zenuwachtig en nieuwsgierig en wou weten wat er aan de hand was. 'S avonds vertelde hij mij dat hij eigenlijk Stefano heet en in Halle woont. Ik bleef doorvragen of dat het enige was dat hij wou vertellen, en verzekerde hem ervan dat hij eerlijk mocht zijn. Op het einde van het gesprek was hij 13 jaar, woonde in Halle, heette Stefano, had groeiproblemen, was dus heel klein, bruin haar, bruine ogen, had ADHD en een tic nerveux. De 'relatie' met Laurien had hij ook gefaket in de hoop dat ik het zou 'uitmaken' en hij kon stoppen met liegen. Doei, droomvent op de foto. 

Toen was ik al op het punt gekomen dat het mij eerlijk gezegd niet meer uitmaakte hoe hij eruit zag. Ik vond hem leuk, en de rest was bijzaak. Hij stuurde een foto van hoe hij er dan 'echt, echt, echt' uitzag, en dat kon er ook mee door. Dus ik vergaf hem, alweer.

Ondertussen was ik helemaal geobsedeerd door hem. Ik zat voortdurend op mijn kamer te wachten op een sms'je van hem., maakte collage's van zijn en mijn foto's en deed niets anders dan dagdromen. Ik had voortdurend ruzie met mijn papa. Hij wist ondertussen dat Adrian nu Stefano was, en verbood me om contact met hem te hebben. Hij vertrouwde het zaakje niet meer. Ik luisterde niet, en deed achter zijn rug om alles om de 'relatie' verder te zetten. 

Op school lette ik niet meer op, vriendjes en vriendinnetjes interesseerde me niet meer. Ik werd meer en meer ongelukkig, omdat ik hem wou zien. Ik werd al gepest op school, maar nu ik me zo afsloot nog harder. Stefano had me zo in zijn macht, dat alles rond hem draaide. En ik had het totaal niet door.

Een tweetal weken na zijn biecht, veinsde hij geheugenverlies. Hij reageerde enkele dagen niet op mijn berichtjes en ik was er kapot van. Na de dagen van stilzwijgen, stuurde hij dat hij bij het skateboarden gevallen was en niet meer wist wie ik was. En ja hoor... ook dat geloofde ik. Ik deed er alles aan om zijn geheugen op te frissen, en na enkele weken wist hij alles weer. Oef.

Ik weet niet of het een man of vrouw was die me zo aan het lijntje heeft gehouden, want het handschrift in de brieven was wel erg vrouwelijk. Ik weet alleen dat het een ouder persoon moest geweest zijn, want hij was zo slim. Zo manipulatief en erg geslepen. Deze persoon wist heel goed waar hij mee bezig was en hoe hij op mij kon inspelen. Hij kende mij door en door, en wist exact wat te zeggen of doen om mij in een richting te kunnen sturen die hij wou. Waar ik ook wel van overtuigd ben, is dat de persoon niet handelde met oog op fysiek misbruik.

Ik stelde Stefano voor om in plaats van naar school te gaan, stiekem de trein te nemen naar zijn thuis. Ik wist 'zijn' adres en had de treinroute al helemaal uitgestippeld. Dat vond hij oke en we spraken een dag en uur af. De avond voor 'the day', zei hij af. Hij wou niet dat ik in de problemen kwam. Als mijn papa hier achter zou komen, was het zeker helemaal afgelopen. Ik ben nu achteraf wel blij dat deze persoon mij niet fysiek wou gebruiken/misbruiken, want op dat moment was ik een heel gemakkelijk doelwit. Ik was 100% overtuigd van zijn goedheid en zou zomaar thuis weggelopen zijn, om naar hem te kunnen gaan. Als dit een man was met heel slechte intenties, leefde ik nu misschien niet meer. Of droeg ik levenslang de littekens mee van een verkrachting. 

Het was een tijdje rustig geweest in Stefano-land, toen ik plots een verzoek kreeg van een Thomas Timmermans. Deze jongen woonde in Genk, en had een vriendin, Stefanie. Hij praatte gewoon met mij en had geen enkele link met Stefano. Totdat Stefano een paar dagen later erg boos werd op mij omdat ik had gechat met een andere jongen, die Thomas. Blijkbaar was dat een vriend van hem en had hij hem opgedragen om mij toe te voegen. Zo kon hij zien of ik nog reageerde op een andere jongen. Ik deed niets fout, heel mijn wereld draaide rond Stefano/Casper/Adrian/ of weet ik veel wie. Maar zijn chatverzoek accepteren, was genoeg reden om mij de grond in te boren.

Wekenlang heeft hij mij genegeerd, mij doen smeken, wenen, me schuldig doen voelen. Hij zou me vergeven als ik een foto stuurde waarop te zien was dat ik echt aan het huilen was. En dat deed ik. Mezelf nog een beetje meer laten vernederen, waarom ook niet.

Uiteindelijk had hij me vergeven en was alles weer oke. Hij vertrouwde me weer, terwijl IK alle reden had om hem te wantrouwen, maar dat niet deed. Mijn papa begon iets door te krijgen, en werd een beetje controlerend. Stefano had een plannetje verzonnen dat ik moest volgen, willen of niet. Op school was er een jongen al heel lang verliefd op mij. Ik zou een 'relatie' met hem aangaan en mijn papa zou overtuigd zijn dat ik Stefano echt achter me had gelaten. Ik wou dit niet. Zo moest ik ook met iemand anders zijn kindergevoelentjes spelen, maar ik moest. Het was dat of hij zou me overal blokkeren. Dus... zo gezegd, zo gedaan.

Een week later kwam ik thuis van school, en ging ik kijken op mijn Facebook-pagina. Toen ik die opende, barstte ik in tranen uit. Heel mijn Facebook stond vol met openbare berichtjes over mij. Stefano deed alsof hij er was achtergekomen dat ik een relatie met die jongen van school had, en schelde mij over heel Facebook de huid vol. Hij had de jongen in kwestie aangesproken en gezegd dat ik iets met hem en tegelijkertijd met de andere had. Terwijl dat zijn plan was dat ik moest volgen. Tientallen kinderen van mijn school postte mijn hele pagina vol. Ik werd ontzettend hard gepest. Op school noemde ze me 'een hoer', ze goten cola in mijn boekentas, plakte kauwgom in mijn haar,... Ik was zo ongelukkig, dacht aan zelfmoord en deed aan automutilatie.

Mijn hele wereld stortte in. Mijn ouders kon ik niets vertellen, vrienden had ik niet meer, ik werd gepest en dat allemaal door de persoon die ik het meest vertrouwde en alles vergaf. 

Maar uiteindelijk, het enige wat mij interesseerde, was dat ik het goed wou maken met Stefano. Ik stuurde wel duizend sms'jes om sorry te zeggen, terwijl ik niet wist waarvoor. Ik praatte mezelf aan dat zijn plannetje weer gewoon een test was om te kijken of ik hem echt 'trouw' was. Maar ik had zijn plannetje uitgevoerd, niet omdat ik verliefd was op die andere jongen, maar omdat ik hem wou gehoorzamen. 

Hij had mij in tussentijd overal geblokkeerd, en er was nog een meisje die iets of wat mijn vriendinnetje wou zijn. Ik gebruikte haar gsm om hem te sms'en hoe hard het me wel speet en dat ik alles wou doen om het weer goed te maken. Op het einde van de dag, was er nog steeds geen antwoord. Plots vroeg ze mij of ik zeker was dat ik Stefano zijn nummer had ingegeven. Ja zei ik, ik ken die vanbuiten. Maar Stefano zijn nummer, die ik had handmatig had ingegeven, stond in haar gsm opgeslaan. Als Thomas Timmermans...

Ze vertelde mij dat die Thomas haar had aangesproken de avond toen de ramp op Pukkelpop plaatsvond, en hij dat nummer had doorgegeven om verder te sms'en. Maar die bewuste avond was Stefano op vakantie, want toen hebben wij elkaar een week niet kunnen sms'en. Ik vroeg haar of ze zeker was, en ze zei van wel. Ze had toen een hele week contact met Thomas gehad via dat nummer.

In alle staten stuurde ik met haar gsm weer een sms naar Stefano, en vroeg hem wie hij nu eigenlijk was. Adrian, Stefano, Casper, of Thomas? In een mum van tijd ontblokte hij me overal en begon me te sms'en. Hij had weer een uitleg. Hij was Thomas tegengekomen in de winkel (om 21u 'savonds?) en Thomas had zijn gsm gevraagd om naar mijn vriendin te sturen. Ik wist dat hij loog, want die avond zat hij zogezegd in Turkije dus kon hij hier in Belgie al helemaal niemand zijn tegengekomen.

Toen was ik de leugens zat. Ik biechtte alles op aan mijn papa, hij was zo boos. Maar voor al heel verdrietig omdat hij zag dat ik door dit gedoe nog slechts een schim was van mezelf. Stefano probeerde me wekenlang te overtuigen om af te spreken, hij zou me alles uitleggen en ik zou zien wie hij echt is. Ik mocht mijn ouders zelfs meebrengen zodat ik me veilig zou voelen en hij hun ook een uitleg verschuldigd was. Uiteindelijk spraken we een datum af, omdat ik voelde dat ik anders niet verder kon met mijn leven. Enkele dagen voor die bewuste datum, was hij van de wereld verdwenen. Er bestond geen enkel profiel meer onder zijn naam, en zijn gsm-nummer en e-mailadres waren niet meer actief.

Ik zat in een diepe put, had zoveel vragen. Ik voelde me dom. En dat was ik ook...jong, dom en naief. Ik ging een tijd praten met een psychologe, en samen met mijn papa verbrandde ik alle brieven, cadeautjes en kaartjes die hij me ooit stuurde.

Dat was een heel moeilijk moment, en ik weet nog dat er een hele grote zwarte wolk hing boven alle brieven. In mijn hoofd moest ik hem op dat moment ook verbranden, volgens iedereen. Nu was hij dood. Wie 'hij' ook was. 

Na een aantal maanden voelde ik me stilaan beter en de kinderen die ik belangrijk vond, kenden ondertussen het verhaal. Ik had het allemaal een beetje een plaats kunnen geven en keek alleen nog vooruit. Plots kreeg ik een sms'je van Stefano zijn nummer. 

"Hey, ik vond deze simkaart aan het station in Genk. Wie ben jij?"

Ik werd echt gek. Ik stuurde dat hij moest stoppen met zijn flauwekul en dat ik wel weet dat het weer dezelfde persoon was. En vroeg hoe hij dan de pincode van die sim-kaart kende.

Hij stuurde dat hij Mounsif heet en dat de standaard pincode van Base simkaarten altijd 1111 is. Hij wou afspreken en weten waarom ik zo boos reageerde. Toen ik een heel boos bericht terugstuurde en dreigde met naar de politie te gaan, heb ik nooit meer iets teruggehoord. 

Ik weet nog steeds niet wie deze persoon nu was en denk soms zelfs dat iemand van toen bij mij op school hier schuldig aan was. Als ik er nu over nadenk was zijn handschrift ook wel echt heel vrouwelijk. In elk geval... ik ben blij dat het enkel met emotioneel/psychisch misbruik gebleven is. Het had allemaal veel erger kunnen aflopen.

Ik heb wel spijt dat ik alles verbrand heb destijds. Want soms zou ik het allemaal nog eens willen herlezen. We hadden naar dat adres moeten gaan, we hadden de politie moeten inlichten. Maar we deden niets... Gewoon omdat ik het na een jaar beu was. Ik wou me er niet meer moe in maken. 

Ik heb enkele jaren geleden samen met mijn mama eens een aangetekende brief gestuurd naar dat adres in Halle op zijn 'echte' naam, maar die is teruggekomen. 

Ik heb totaal niets meer van in die periode, alleen zijn gsm-nummer en dat adres blijven in mijn hoofd zitten.

Ik vind het voor al heel erg dat ik me zo heb laten doen, en zo goedgelovig was. Ik wist dat hij loog, maar ik wou het niet zien... Ik hoop dat ik met dit verhaal toch kan meegeven dat dit echt kan gebeuren. Bij wie dan ook. En dat het vaak veel slechter afloopt. 

Wees alsjeblieft heel voorzichtig met internet. Je weet nooit wie aan de andere kant van dat schermpje zit!

Veel liefs, 

X