Je stopt nooit met ouder zijn
Hallo allemaal,
Door omstandigheden is het weer een tijdje geleden dat ik nog geschreven heb, maar nu ben ik er weer om te vertellen over de grootste verandering in mijn leven van de afgelopen maand.
Ik begin stilaan beter en beter om te kunnen gaan met mijn borderline. Het verloopt allemaal nog niet vlekkeloos, maar ik heb alsmaar meer door hoe ik in elkaar zit en daarom ben ik echt fier op mezelf! Jammer genoeg zijn er mensen die niet fier op mij kunnen zijn. Integendeel zelfs... Zij denken dat ik mijn borderline als excuus gebruik voor mijn soms nogal moeilijke gedrag. Sterker nog, zij vinden dat ZIJ het slachtoffer zijn van mijn stoornis en vinden het hierdoor onmogelijk om met mij om te kunnen! En ikzelf dan? Ik moet toch ook kunnen leven met mezelf, mijn moodswings en mijn wispelturigheid? Hebben ze hier al eens aan gedacht? Neen, dat doen ze niet. Helemaal niet zelfs. Volgens hen heb ik nu het ideale excuus om een moeilijk, onhandelbaar, arrogant, egoistisch (en zo gaat de lijst nog wel wat verder) mens te zijn. En in plaats van naar mijn verhaal te luisteren, begrip te tonen en het ergens een klein beetje proberen te begrijpen, kiezen zij ervoor om volledig contact met mij te verbreken. Want met mij omgaan, zorgt ervoor dat zijzelf ongelukkig worden (slachtofferrol, again). Het ergste van dit alles, is dat ik het over mijn stiefmama en eigen papa heb... Degenen die er altijd voor mij zouden moeten zijn. Waarbij ik terecht zou moeten kunnen wanneer ik weer in de knoop lig met mezelf. Neen, net deze personen kiezen ervoor om mij op sociale media te blokkeren en mijn sms'jes niet te beantwoorden. Dat is zo zwaar.
Natuurlijk besef ik zelf ook dat het soms heel vermoeiend en moeilijk kan zijn om met mijn issues om te kunnen, maar ik doe zo hard mijn best. Bovendien zagen zij mij amper, dus zoveel last hadden ze er niet van. En wanneer ik bij hen was, probeerde ik altijd gewoon aangenaam gezelschap te zijn, maar dat is moeilijk als mensen voortdurend druk op je willen leggen en je 'subtiele' steken willen zetten onder water.
Ik heb er zoveel verdriet van dat zij dit zien als komedie spelen. Volgens hen is er niet echt iets 'mis' met mij, maar wil ik aandacht. Mijn eigen papa die zoiets zegt over mij, kan je dat geloven?! Degene waarvan je wilt dat hij fier op je is, enorm veel om je geeft, onvoorwaardelijk veel van je houdt. Net die persoon zegt dat je een aandachtstrekker bent, een egoist.
Ik heb besloten om het te laten zoals het is, als zij geen contact willen, moet ik me hierbij neerleggen. Al betekent dat dat ik mijn lieve halfzusje en -broertje hierdoor moet missen in mijn leven voorlopig. Zij zullen hopelijk, wanneer ze oud en wijs genoeg zijn, zelf wel weer contact met me opnemen. Ik heb genoeg mensen rondom mij die wel in me geloven en er voor me zijn en het is net door deze mensen dat ik alsmaar beter word. Als zij dit niet willen meemaken, their loss. Maar in mijn ogen zet je het 'ouder zijn' niet zomaar even op pauze wanneer het wat moeilijk wordt. Nu ja, soms doen mensen onbegrijpelijke dingen... uit radeloosheid misschien? De toekomst zal het uitwijzen.
Veel Liefs